Η Στέλλα Μαρή συνομιλεί με την Βασιλική Κάππα

Στέλλα Μαρή

Μίλησέ μας για τη  σχέση σου με την ποίηση- τι είναι για σένα:  Η ποίηση είναι για μένα, αλλά θεωρώ και για όποιον παραδέχεται , ότι σχετίζεται με αυτήν είτε γράφοντας είτε διαβάζοντας, μια  δήλωση  ζωής- με την έννοια, ότι  κάθε φορά,  που επιλέγω και επιζητώ τη διαδικασία της,  είναι σα  να δίνω μια «ψήφο εμπιστοσύνης» στη ζωή- αν συμφωνήσουμε , βέβαια,  ότι από τα ων ουκ άνευ της ζωής είναι  η άρθρωση λόγου και, κυρίως,  η παραδοχή αισθήσεων,  μαζί και η τιμητική , τελικά, διατύπωση/ ονομάτισή τους.
 Και αυτή η διαδικασία είναι κατά περίπτωση  μοναδική, γιατί μοναδικός είναι και ο καθένας μας. Η ποίηση  είναι για μένα   μια δικαίωση του υποκειμενικού της ματιάς και  της βίωσης της πραγματικότητας. Είναι ο θρίαμβος της αλήθειας του ρεαλισμού,  που λέγεται υποκειμενικότητα. Κι αυτό δεν έχει αυθαιρεσία. Έχει την ευθύνη,  που  ζητά από εσένα  τη συνειδητοποίηση της σύνδεσης σου με τα πράγματα,  πριν τα αγγίξεις  με το μαγικό σου ραβδί, πριν  προσπαθήσεις να τα μεταμορφώσεις.
 
Στην ποιητική σου συλλογή «Η θυσία» ανακαλύπτουμε ότι συχνά υπάρχουν διπλές αναγνώσεις στο κείμενο. Ποια μέσα χρησιμοποιείς ή προτιμάς για να κάνεις φανερά για το θεατή τα διπλά νοήματα που κρύβουν τα ποιήματα σου;Ας  δεχτούμε την αντίθεση, συχνά και την αντίφαση, ως συστατικό στοιχείο της δημιουργικής πορείας, που χρεώνεται κάθε ύπαρξη. Και ας  συμφωνήσουμε , επίσης, πως  ο ποιητικός λόγος  επιδεικνύει συχνά (και αναπόφευκτα κατ’ εμέ) πύκνωση και αφαίρεση, ως αντίθετα του  περιγραφικού. Προκύπτει, έτσι,  μια απάντηση  (όχι μόνο προς  εσάς, αλλά και προς εμένα) του  πώς προέκυψαν και τι εξυπηρετούν   αυτές οι διπλές αναγνώσεις , όπου αναφέρεστε. Και αυτά  τα  λέω , γιατί είναι σημαντικό για μένα, να υπερασπιστώ  το εκ του αποτελέσματος, ίσως, δυσνόητο τοπίο , που δημιουργούν αυτές οι «διπλές αναγνώσεις» τονίζοντας, ότι δεν  έγιναν χάριν ενός παιχνιδού  φόρμας και υπακοής σε ένα παιχνίδι αιθητικής και των ορίων της- αλλά  ήταν  ένα τίμιος τρόπος να καταδείξω τη συνθετότητα  διαδρομών, που άγγιζα.
Προσπαθώντας να το επιτύχω αυτό, βάζω μερικές φορές κάποιες λέξεις σε παρενθέσεις, οι οποίες, αν διαβαστούν τελικά  μαζί με τις άλλες,  που είναι εκτός παρενθέσεων, δίνουν ένα περιεχόμενο εντελώς διαφορετικό από αυτό, που καταδεικνύεται χωρίς αυτές (αν δηλαδή κάποιος επιλέξει  να διαβάσει τη φράση θεωρώντας , ότι οι λέξεις εντός παρενθέσεων μπορούν να παραλειφθούν σα να ήταν ένα λάθος). Αν αυτό γίνεται στη διάρκεια όλου του ποιήματος, είναι σαν να δημιουργούνται σε χαρτί, αλλά και συνειδήσεις, δύο  διαφορετικές πραγματικότητες- γύρω  από ένα κοινό μεν άξονα, αλλά που τελικά επιλέγουν  δύο διαφορετικές διαδρομές,  σα δύο παράλληλα σύμπαντα. Υπογραμμίζεται, έτσι, θεωρώ, όχι μια αναποφασιστικότητα του ατόμου να επιλέξει, αλλά το μάλλον τραγικό τελικά της φύσης του, που συνεχώς στέκεται μπροστά σε διλήμματα, που δε θα λύσει ποτέ, γιατί  μάλλον δε θα τα αναγνώσει καν, όταν πρέπει…