"ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ"
PocketFlat: Το Διαμέρισμα που σε διδάσκει θέατρο
Πως; Η Στέλλα Μάρη μας εξηγεί την ανάγκη της συνειδητότητας στην εκπαίδευση.
Φωτογραφίες: Μάνος Μεγαλούδης19.09.2014
Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014
Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014
PocketFlat: Το Διαμέρισμα που σε διδάσκει θέατρο
Tο PocketFlatTheatreLab βρίσκεται σε ένα πρώην διαμέρισμα, που διαμορφώθηκε με μεράκι και αγάπη και βλέπει πάντα σταθερά την πραγματικότητα του ακάλυπτου. Η Στέλλα Μάρη, ηθοποιός, σκηνοθέτιδα αλλά και δημιουργός του θεατρικού εργαστηρίου καλεί όσους ενδιαφέρονται να αγγίξουν και να βουτήξουν στο χώρο του Θεάτρου, να εισέλθουν στην δημιουργική ομάδα του PocketFlat, συναντώντας εκεί και άλλα άτομα που μοιράζονται την ίδια δίψα και το ίδιο πάθος για την υποκριτική.
Πότε ξεκίνησε η λειτουργία της σχολής; Πέρυσι ήταν η χρονιά, που γεννήθηκε το POCKEtFLAT, σαν πρόταση, στοίχημα, όνομα, κάλεσμα, σύμπραξη καλλιτεχνών. Έτσι προέκυψαν και δράσεις, δρώμενα καλλιτεχνικά, κάποια με τους σπουδαστές, κάποια με συνεργασία της ομάδας τους με την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Θεάτρου, της οποίας είμαι υπεύθυνη, Minus [two]. Όλα σε σκηνοθεσία μου ή/και δραματουργική σύνθεσή μου, κάποια βασιζόμενα σε κείμενα, που είχαμε δουλέψει κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ενώ όταν είχα την ευκαιρία, συμπεριέλαβα και κινητικούς αυτοσχεδιασμούς ή κείμενα των σπουδαστών των ίδιων. Μετά από αυτή τη χρονιά, που είδαμε ότι όντως λειτούργησαν όλα αυτά, προχωράμε στην «επισημοποίηση» του POCKEtFLAT, με πολλού νέους συνεργάτες και τμήματα σπουδών. Και το κάλεσμα ανοίγει, και ξέρουμε, ότι ήδη υπάρχουμε, άρα η πρόταση έχει ήδη περάσει στο επίπεδο της πράξης και δε μιλάμε πια για προθέσεις, γιατί, όπως λέμε και στην τέχνη, οι προθέσεις του καλλιτέχνη δεν είναι ποτέ αρκετές για να οδηγήσουν σε όποια δικαίωση του αποτελέσματος.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας ενδιαφέρει να καλλιεργήσετε στους σπουδαστές; Την αίσθηση, ότι το να υπηρετείς με σεμνότητα, πίστη, πειθαρχία, υπομονή και αγάπη την τέχνη του θεάτρου, σε οδηγεί σε ένα δρόμο προσωπικής εξέλιξης και αφύπνισης. Όπως έχω ήδη πει, το θέατρο για εμένα είναι «μια ομαδική υπόθεση ατομικών πορειών». Και η σχέση με το Δάσκαλό σου πρέπει να επιτρέπει σε αυτόν να λειτουργεί σαν αγωγός και στον σπουδαστή να εμπνέει για εξερεύνηση του ίδιου του του εαυτού.
Διευκολύνετε τους σπουδαστές σας, ώστε να απορροφηθούν άμεσα από την αγορά εργασίας; Σίγουρα δεν τάζω, ούτε καν υποννοώ πως οι σπουδές τους μαζί μου εγγυώνται την άμεση ένταξή τους στην αγορά εργασίας. Και αλίμονο αν δεν είσαι διαθέσιμος να ενεργοποιηθείς ο ίδιος στη περαιτέρω πορεία σου. Η Τέχνη δεν είναι δημόσιο, δυστυχώς ή ευτυχώς. Καλείσαι να πιστέψεις στην αγάπη σου και τη δουλειά σου και να παλέψεις γι’αυτά. Αυτό, όσον αφορά μια γενική μου θέση. Ειδικότερα, όμως, οφείλω να πω, για να μη με αδικήσω, πως στην πραγματικότητα προσφέρω πολλά περισσότερα, καθώς η έμπρακτη τάση μου είναι να εντάσσω σπουδαστές μου σε δουλειές της Minus[two], όπου σκηνοθετώ και παίζω η ίδια με άλλους συναδέλφους. Προωθώ και εμπιστεύομαι μαθητές μου και μάλιστα αυτούς περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, καθώς μιλάμε πια την ίδια γλώσσα, μπορούμε να μιλήσουμε, να ονειρευτούμε, να δουλέψουμε μαζί. Και αυτό το κάνω πολύ γρήγορα, με προκαλεί και με εμπνέει καλλιτεχνικά. Για παράδειγμα, πριν δύο περίπου χρόνια στο Βρυσάκι, δέχτηκα μια πρόταση εθελοντικής διδασκαλίας στα πλαίσια του προγράμματος «Αλληλεγγύη» και μετά από 3 μήνες εξεπλάγην κι εγώ με τον εαυτό μου, που σε μια έτοιμη επαγγελματική δουλειά («Post Hamlet ή μετά-Άμλετ»), αποφάσισα να τους εντάξω, δημιουργώντας στο έργο μια νέα ενότητα γι’αυτό. Και ήξερα ότι ο χώρος ήταν το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ότι ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζα εκεί με την Ομάδα μου, ότι δηλαδή υπήρχαν όλα τα στοιχεία για να το θεωρήσει κανείς αυτό επικίνδυνο. Και το έκανα και άλλαξε η δομή του έργου τελευταία στιγμή και γνώρισε επιτυχία. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, θα πω πως με ένα χαρτί «βεβαίωσης σπουδών» μετά από ένα εργαστήρι ή με ένα πτυχίο από μια «Σχολή Αναγνωρισμένη από το Κράτος», δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι θα δράσεις στο χώρο. Αλλά η δική μου καλλιτεχνική και ανθρώπινη ανάγκη είναι να ωθώ τους μαθητές μου σε δράση, να δημιουργώ τις συνθήκες για αυτό, να τους λαμβάνω υπόψιν ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να αλλάζω ολόκληρο το έργο. Φιλοδοξία μου μεγάλη οι μαθητές μου να είναι και οι συνεργάτες μου. Θυμήθηκα ότι πέρυσι, από τα πρώτα πράγματα που είπα στους μαθητές μου ήταν ότι δε θα χρησιμοποιήσω την υπόσχεση παράστασης σαν καρότο για την όποια δέσμευση τους. Και αφού ησύχασα ότι ήταν εδώ για να μάθουν, άρχισα να τους εντάσσω στη μία δουλειά μετά την άλλη. Μια μαθήτρια μου, που είχε αποφοιτήσει ήδη από Σχολή και ήρθε γιατί δουλεύει πράγματα που δεν τα είχε δουλέψει πριν, μου έλεγε με έκπληξη πως δεν είχε ενταχθεί σε καμιά, επαγγελματικών προδιαγραφών δουλειά, μετά την αποφοίτησή της από τη Σχολή. Να μη με αδικώ λοιπόν. Ναι, μετά την αποφοίτησή σου, δεν πρέπει να περιμένεις κανέναν να σε πάρει από το χεράκι, αν δεν το επιθυμήσεις καταρχήν ο ίδιος, αλλά οφείλω να πω πως η ίδια δίνω την ευκαιρία έκθεσης των σπουδαστών ήδη από την περίοδο των σπουδών τους. Γιατί, καταρχήν, έτσι είμαι σαν άνθρωπος, του πολύ, του φιλόδοξου, του δύσκολου, του στοιχήματος, του ολιστικού, με ο,τι ρίσκο αυτό εμπεριέχει. Και αλίμονο αν ξεχάσουμε την «επικινδυνότητα» της εμπλοκής μας στη θεατρική πράξη.
Εσείς προσωπικά, ποια επιχειρήματα θα χρησιμοποιούσατε για να πείσετε έναν νέο άνθρωπο να έρθει στη σχολή σας και να ασχοληθεί με την υποκριτική; Aισθάνομαι, ότι ήδη έχω δώσει έμμεσα ή άμεσα επιχειρήματα με τις παραπάνω απαντήσεις μου, που δείχνουν γιατί πιστεύω στο POCKEtFLAT, άρα γιατί θεωρώ, πως κάποιος άνθρωπος θα είχε σοβαρούς λόγους να έρθει. (Το «νέος άνθρωπος» της ερώτησης σας θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω, πως δεν το δέχομαι σαν αναφορά στη συμβατική αναφορά της ηλικίας του άλλου μέσω της αναφοράς του νούμερού της.) Και αυτές οι θέσεις και αναφορές σε απόψεις περί θεάτρου, ανάγκης τεχνικής, φροντίδας προσωπικής αφύπνισης, σεβασμού και ανάδειξης προσωπικού στίγματος, σοβαρότητας, αλλά όχι σοβαροφάνειας, αποδοχής «ρίσκου» έκθεσης, παροχής πολλών δυνατοτήτων σκηνικής έκφρασης και λόγω της έμπρακτης εμπλοκής μου στη σκηνοθεσία, ακόμα, οι αναφορές στα προσιτά δίδακτρα, προέκυψαν νομίζω μέσα από τις απαντήσεις μου στα ειδικότερα θέματα που θίξατε. Απαντώντας όμως τώρα σε ένα τέτοιο άμεσο ερώτημα, θα αισθανόμουν ότι «προσηλυτίζω» και είμαι πολύ περήφανη για να κάνω κάτι τέτοιο. Δίνεις κάποιες πληροφορίες και μετά ο άλλος καλείται να εμπιστευτεί τη διαίσθησή του, απαραίτητη κατά την εμπλοκή σου στην τέχνη. Και η δουλειά σου θα μιλήσει από μόνη της και αυτοί που πρέπει να συναντηθούν, θα συναντηθούν. Δεν είναι μοιρολατρικό. Είναι πίστη στην Αρμονία. Αλλά χρειάζεται δουλειά, για να τη στηρίξεις και να τη διατηρήσεις.
Θεατρικό Εργαστήρι PocketFlat - Stella Mari
διεύθυνση: Πατησίων 299 , Αθήνα
website: stellamari2014.blogspot.gr
Ποια είναι η Στέλλα Μάρη;
Οι σκέψεις της πάνω στο θέατρο.
Έναρξη μαθημάτων στις 3 Νοεμβρίου.
facebook: PocketFlat
τηλέφωνο: 2130324265-
(www.popaganda.gr)
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014
PocketFlat [athensvoice.gr]
PocketFlat
Τα μαθήματα ξεκινούν στις 3 Νοεμβρίου
Η Στέλλα Μαρή και οι συνεργάτες της στο PocketFlat ξεκινούν και φέτος τα μαθήματά τους στις 3 Νοεμβρίου, με την ελπίδα και η φετινή χρονιά να είναι το ίδιο δημιουργική.
Στο PocketFlat διδάσκονται (σε τετραετή φοίτηση αλλά και με δυνατότητα επιλογής μεμονωμένων μαθημάτων) Υποκριτική, Αρχαίο Δράμα, Χοροκίνηση, Χοροθέατρο και Φωνητική. Επίσης, Θεατρικό Παιχνίδι για παιδιά 5-10 ετών. Επιπλέον, λειτουργούν τετραμηνιαία εργαστήρια Θεατρικής Διασκευής Κειμένου και «Θέατρο Νο και Δύση». Και όλα αυτά σε απολύτως προσιτές τιμές.
Η Στέλλα Μαρή είναι ηθοποιός (μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου), σκηνοθέτης (μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών), υπεύθυνη της Ομάδας Θεάτρου Minus [two] και υπεύθυνη του Θεατρικού Εργαστηρίου PocketFlat, όπου διδάσκει Υποκριτική. Μπορείτε να γνωρίσετε τις σκέψεις της περί θεάτρου και διδασκαλίας στο προσωπικό της blog: http://stellamari2014.blogspot.gr/2014/07/blog-post.html
Στο video που ακολουθεί μπορείτε να δείτε τι είπαν κάποιοι από τους μαθητές που μετείχαν μαζί της στην παράσταση "Post Ηamlet" , σε δραματουργική σύνθεση και σκηνοθεσία Στέλλας Μαρή τον Ιούνιο του 2014 στο Vacuum Center of Performing Arts, όπου ο Βλαντ Πολιακόφ πριν την βιντεοσκόπηση της παράστασης συνάντησε την ομάδα (PocketFlat και Minus [two]) στα καμαρίνια :
Info: PocketFlat, Πατησίων 299 – Αθήνα, 213 0324265 / 6937 382885, fb: Θεατρικό Εργαστήρι PocketFlat –Stella Mari
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014
Φωτό από την παράσταση "Ερωτας- Ποιός"
..από την παράσταση που κάναμε τον Ιούνιο (2014) με τους σπουδαστές από PocketFlat, στον Ορίζοντα Γεγονότων. "Ερωτας- Ποιός" σε δρμτ.συνθ. και σκηνοθ.Στέλλας Μαρή, πάνω σε κείμενα που είχαμε προσεγγίσει μέσα στη χρονιά και κινητικούς αυτοσχεδιασμούς που είχαν παραχθεί από τους σπουδαστές.
Στη φωτο, Γεωργία Αχιλλεοπούλου και Δημήτρης Σπυρόπουλος Λεβίδης
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014
Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014
Άρθρο για το εργαστήρι PocketFlat της Στέλλας Μαρή
 | |
|
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014
PocketFlatTheaterLab: «Ζωντανή τέχνη»
Ένας νέος χώρος εισέρχεται δυναμικά στο εκπαιδευτικό θεατρικό γίγνεσθαι της πόλης. Η Στέλλα Μαρή μας συστήνει το θεατρικό εργαστήρι POCKEtFLAT (PocketFlatTheaterLab ), με προγράμματα για ενήλικες αλλά και παιδιά.
Πώς προέκυψε το θεατρικό εργαστήρι POCKEtFLAT (PocketFlatTheaterLab ); Ποια είναι φιλοσοφία του και πού στεγάζεται; Σε μια φάση, που είχα συνηθίσει να ακούω σε κάθε σκηνοθετική μου δουλειά από συνεργάτες - ηθοποιούς «πρέπει να διδάξεις κάποια στιγμή, έχεις μεταδοτικότητα», ή άλλα παρόμοια, και μετά από την εμπειρία μου εθελοντικής διδασκαλίας στο Βρυσάκι στα πλαίσια του προγράμματος «Αλληλεγγύη», μια συναρπαστική εμπειρία, που είχε συνέχεια, καθώς αποφάσισα να συνεχίσω μετά το πρόγραμμα, να δουλεύω με τους σπουδαστές μου και να τους εντάσσω σε δουλειές μου, βρέθηκα μπροστά στην νέα για μένα πραγματικότητα: ήθελα να διδάσκω σταθερά- δηλαδή, να δηλώσω διαθέσιμη, να γίνω αγωγός κάποιων ανθρώπων , που θα με εμπιστεύονταν για τη μύηση τους στο θέατρο.
Και, μετά, τέθηκε το «που»; Και γρήγορα κατάλαβα, ότι θέλω να είναι στο κέντρο της πόλης, όχι όμως σε κάποιο μοδάτο σημείο, αλλά κάπου, που να μυρίζει καθημερινό άνθρωπο, άνθρωπο της πόλης και της πραγματικής ζωής, που δεν μπορεί να σε ωθεί, να προτείνεις τέχνη, για να κρυφτείς πολυτελώς, αλλά για να ζήσεις κάτω από τις συνθήκες, που έχεις ήδη μπροστά σου- και να ζήσεις διαφορετικά, δηλαδή να είσαι πιο πολύ εσύ, δηλαδή πλέον στη συχνότητα της αφύπνισης , που ελπίζουμε πάντα να σου προσφέρει η τέχνη…
Και, μετά, τέθηκε το «που»; Και γρήγορα κατάλαβα, ότι θέλω να είναι στο κέντρο της πόλης, όχι όμως σε κάποιο μοδάτο σημείο, αλλά κάπου, που να μυρίζει καθημερινό άνθρωπο, άνθρωπο της πόλης και της πραγματικής ζωής, που δεν μπορεί να σε ωθεί, να προτείνεις τέχνη, για να κρυφτείς πολυτελώς, αλλά για να ζήσεις κάτω από τις συνθήκες, που έχεις ήδη μπροστά σου- και να ζήσεις διαφορετικά, δηλαδή να είσαι πιο πολύ εσύ, δηλαδή πλέον στη συχνότητα της αφύπνισης , που ελπίζουμε πάντα να σου προσφέρει η τέχνη…
Και έρχεται, βέβαια, και το θέμα «κρίση» να καταστήσει τις παραπάνω φιλοδοξίες επείγουσες- και απαιτεί από εσένα , που είσαι πια σε αυτή τη συχνότητα, να μπορέσεις να τα παρέχεις αυτά σε πολύ προσιτές τιμές, αν θέλεις να μιλάς για μια τέχνη προσιτή σε όλους… Το διαμέρισμα της οδού Πατησίων φάνηκε αμέσως να μπορεί να απαντά θετικά σε αυτές τις ανάγκες. Βλέποντας σταθερά στον ακάλυπτο, προτείνει, με το μεράκι και την όποια αλλαγή/διαμόρφωση του, μια ανάσα, που λέει όχι στη μιζέρια της καθημερινότητας…
Και το στοίχημα φάνηκε (πέρυσι ) να λειτουργεί. Και γρήγορα ζητούσε και άλλους τομείς, και άλλους συνεργάτες. Και το κάλεσμα δόθηκε. Και οι συναντήσεις φέτος συνεχίστηκαν πιο φιλόδοξα. Και το στοίχημα δεν είναι πια ατομικό, αλλά αφορά όλους τους εμπλεκόμενους- καθώς δήλωσαν έμπρακτα, ότι τους αφορά να δουλέψουν με αυτούς τους όρους. Και, να, το POCKETfLAT και η φιλοσοφία του: επαγγελματικών προδιαγραφών σπουδές, αλλά σε πολύ χαμηλές τιμές. Αποδοχή της κρίσης και της πραγματικότητάς της, αλλά αντίδραση σε αυτήν , με μια «δήλωση» διάθεσης αφύπνισης μέσω της τέχνης…-της τέχνης, που αφορά τον μέσο άνθρωπο, που δεν είναι υπόθεση πολυτέλειας, αλλά τρόπος ζωής.
Και το στοίχημα φάνηκε (πέρυσι ) να λειτουργεί. Και γρήγορα ζητούσε και άλλους τομείς, και άλλους συνεργάτες. Και το κάλεσμα δόθηκε. Και οι συναντήσεις φέτος συνεχίστηκαν πιο φιλόδοξα. Και το στοίχημα δεν είναι πια ατομικό, αλλά αφορά όλους τους εμπλεκόμενους- καθώς δήλωσαν έμπρακτα, ότι τους αφορά να δουλέψουν με αυτούς τους όρους. Και, να, το POCKETfLAT και η φιλοσοφία του: επαγγελματικών προδιαγραφών σπουδές, αλλά σε πολύ χαμηλές τιμές. Αποδοχή της κρίσης και της πραγματικότητάς της, αλλά αντίδραση σε αυτήν , με μια «δήλωση» διάθεσης αφύπνισης μέσω της τέχνης…-της τέχνης, που αφορά τον μέσο άνθρωπο, που δεν είναι υπόθεση πολυτέλειας, αλλά τρόπος ζωής.
Ποιοι διδάσκουν και που κυμαίνονται οι τιμές; Έχω το μάθημα «υποκριτική». Ακούγεται τρομακτικά ευρύς ο τίτλος του μαθήματος! Για να τονίσω τον προβληματισμό μου πάνω στη διδασκαλία , του έδωσα ως συμπληρωματικό τίτλο/διευκρίνιση «Το τέλος των αυθεντιών-όταν όλα έχουν ειπωθεί(: )»- για να δηλώσω, πως, με σεβασμό στους καταξιωμένους ανθρώπους του παρελθόντος, χωρίς να αμφισβητώ την τεράστια κληρονομιά, που μάς άφησαν, και η οποία μάς επιτρέπει τώρα να ψάχνουμε, να ανατρέπουμε, να αναθεωρούμε…, προσέρχομαι σε αυτόν το στίβο, με πλήρη επίγνωση καθήκοντος επαναδιατύπωσης, καταρχήν, προκειμένου να τιμηθεί το ζωντανό τη τέχνης του θεάτρου.
Κατά την προσέγγιση κειμένων της ελληνικής και ξένης δραματουργίας, πέρα από θέματα , που άπτονται της ερμηνείας, άρα , καταρχήν, της τεχνικής, με ενδιαφέρει, πάντα, να δίνω στο σπουδαστή την ευκαιρία να δουλεύει, στις προσεγγίσεις κάποιων κειμένων, και ως εν δυνάμει σκηνοθέτης ή και συγγραφέας- καθώς με ενδιαφέρει μια ολιστική αφύπνιση του σπουδαστή με αφορμή τη θεατρική πράξη, ανάλογα με διάφορες επιμέρους κλίσεις του, τις οποίες μπορεί να μην τις είχε συνειδητοποιήσει και ο ίδιος μέχρι τώρα.. .. Να αναφέρω, πως πάντα με ενδιέφερε και με ενδιαφέρει η άμεση ένταξη των σπουδαστών σε δράσεις της Ομάδας του POCKEtFLAT ή της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Minus [two], της οποίας φέρω την ευθύνη. Αυτό σα στοίχημα ενδιαφέρει , βέβαια, και όλους τους συνεργάτες, ειδικά στον τομέα της Αρχαίας Τραγωδίας και του χορού.
Κατά την προσέγγιση κειμένων της ελληνικής και ξένης δραματουργίας, πέρα από θέματα , που άπτονται της ερμηνείας, άρα , καταρχήν, της τεχνικής, με ενδιαφέρει, πάντα, να δίνω στο σπουδαστή την ευκαιρία να δουλεύει, στις προσεγγίσεις κάποιων κειμένων, και ως εν δυνάμει σκηνοθέτης ή και συγγραφέας- καθώς με ενδιαφέρει μια ολιστική αφύπνιση του σπουδαστή με αφορμή τη θεατρική πράξη, ανάλογα με διάφορες επιμέρους κλίσεις του, τις οποίες μπορεί να μην τις είχε συνειδητοποιήσει και ο ίδιος μέχρι τώρα.. .. Να αναφέρω, πως πάντα με ενδιέφερε και με ενδιαφέρει η άμεση ένταξη των σπουδαστών σε δράσεις της Ομάδας του POCKEtFLAT ή της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Minus [two], της οποίας φέρω την ευθύνη. Αυτό σα στοίχημα ενδιαφέρει , βέβαια, και όλους τους συνεργάτες, ειδικά στον τομέα της Αρχαίας Τραγωδίας και του χορού.
Όλοι οι συνεργάτες είναι καταξιωμένοι στο χώρο τους επαγγελματίες. Ας αναφέρω, για παράδειγμα, την Πολύμνια Κονδύλη δασκάλα φωνητικής και τραγουδιού (τα τελευταία χρόνια διδάσκει στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών ) και τραγουδίστρια (Jazz μουσικής και όχι μόνο ), το Λέανδρο Πολενάκη, καταξιωμένο ερευνητή, συγγραφέα, κριτικό θεάτρου και δάσκαλο επί μακρόν σε θέματα Ιστορίας θεάτρου, τον Αντρέα Κουτσουρέλη, ηθοποιό και σκηνοθέτη, που η χρόνια έρευνά του πάνω σε κείμενα της Αρχαίας Τραγωδίας, τον έχει οδηγήσει σε συγκεκριμένη τεχνική προσέγγισης εκφοράς του λόγου στην Αρχαία Τραγωδία, διαλογικών και χορικών κειμένων (προσωδία ).
Ας αναφέρω ακόμα το Βαγγέλη Βαφείδη (ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής με πολυετή πείρα ) ο οποίος θα καταπιαστεί με το ειδικότερο θέμα της θεατρικής διασκευής κειμένου, αλλά και με ένα 4μηνο εργαστήρι συγκριτικής προσέγγισης κειμένων της Δύσης μέσω τεχνικών της Δύσης, αλλά και θεάτρου Νο- ενώ, επίσης, και στο χώρο της χοροκίνησης, οι συνεργάτες μου είναι εκλεκτοί, και κάθε τρίμηνο θα εναλλάσσονται, καθώς οι υποχρεώσεις της ομάδας τους τους θέλει συχνά και στο εξωτερικό… Να πω, με υπερηφάνεια, πως από το νέο χρόνο θα ξεκινήσει και το μάθημα χοροθεάτρου, μάθημα, που καταπιάνεται με την οργανική σύνδεση λόγου και σώματος, και δεν το βρίσκεις ως μεμονωμένο στις σχολές θεάτρου.. .
Όσον αφορά στα δίδακτρα, καταφέραμε πραγματικά να μπορέσουμε να προτείνουμε τέχνη για όλους, καθώς τα μαθήματα, που μπορεί να τα πάρει και μεμονωμένα κανείς, είναι 30 ή 35 ευρώ το μήνα, ενώ για το μάθημα της υποκριτικής, που διαρκεί διπλάσιες ώρες, ζητώνται 50 ευρώ. Έτσι, με χαρά βλέπουμε το στοίχημα μας για σπουδές επαγγελματικών προδιαγραφών και προσιτές σε όλους, να υλοποιείται.
Ας αναφέρω ακόμα το Βαγγέλη Βαφείδη (ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής με πολυετή πείρα ) ο οποίος θα καταπιαστεί με το ειδικότερο θέμα της θεατρικής διασκευής κειμένου, αλλά και με ένα 4μηνο εργαστήρι συγκριτικής προσέγγισης κειμένων της Δύσης μέσω τεχνικών της Δύσης, αλλά και θεάτρου Νο- ενώ, επίσης, και στο χώρο της χοροκίνησης, οι συνεργάτες μου είναι εκλεκτοί, και κάθε τρίμηνο θα εναλλάσσονται, καθώς οι υποχρεώσεις της ομάδας τους τους θέλει συχνά και στο εξωτερικό… Να πω, με υπερηφάνεια, πως από το νέο χρόνο θα ξεκινήσει και το μάθημα χοροθεάτρου, μάθημα, που καταπιάνεται με την οργανική σύνδεση λόγου και σώματος, και δεν το βρίσκεις ως μεμονωμένο στις σχολές θεάτρου.. .
Όσον αφορά στα δίδακτρα, καταφέραμε πραγματικά να μπορέσουμε να προτείνουμε τέχνη για όλους, καθώς τα μαθήματα, που μπορεί να τα πάρει και μεμονωμένα κανείς, είναι 30 ή 35 ευρώ το μήνα, ενώ για το μάθημα της υποκριτικής, που διαρκεί διπλάσιες ώρες, ζητώνται 50 ευρώ. Έτσι, με χαρά βλέπουμε το στοίχημα μας για σπουδές επαγγελματικών προδιαγραφών και προσιτές σε όλους, να υλοποιείται.
Υπάρχουν ειδικά προγράμματα για παιδιά; Ποια είναι η φιλοσοφία τους; Κάθε εβδομάδα ο Πέτρος Γρίβας, ειδικός σε θέματα θεατρικού παιχνιδιού για παιδιά, θα συναντά παιδάκια από 5 έως 10 χρονών. Να παρατηρήσω, πως ήδη πολύ γρήγορα, μετά από κάποιες δωρεάν παρουσιάσεις της δουλειάς του, έχει διαμορφωθεί το πρώτο τμήμα, και τώρα διαμορφώνεται το δεύτερο. Να τονίσω, πως τα μαθήματά του είναι καθαρά εργαστηριακής φύσης, και η αφύπνιση του παιδιού κατά την κατασκευή του ήρωα και της ιστορίας του είναι σε όλα τα επίπεδα. Τα δίδακτρα είναι και εδώ εντυπωσιακά χαμηλά, καθώς άλλωστε αυτή είναι η φιλοσοφία του εργαστηρίου.- μια φιλοσοφία, που ενέπνευσε όλους τους συμμετέχοντες στη συνάντηση και δράση τους.
Πώς ορίζετε τη «ζωντανή Τέχνη»; Χρησιμοποιώ την έκφραση «ζωντανή τέχνη» σαν τη μόνη μορφή τέχνης , που με αφορά. Την τέχνη που δεν αρέσκεται σε ακαδημαϊκούς εγκλωβισμούς…, που δεν αντιμετωπίζει το θέατρο, για να γίνω πιο συγκεκριμένη, σα μουσειακού ενδιαφέροντος είδος έκφρασης…, σα θρησκευτικής κουλτούρας προσκύνημα κάποιων καταξιωμένων στο παρελθόν ανθρώπων…
Ζωντανό είναι, λοιπόν, το θέατρο, που δεν σταματά να υπηρετεί το τώρα…, που δεν κρύβεται σε θεωρίες και σίγουρες συνταγές, αλλά ερευνά, προτείνει, ρισκάρει, εκθέτει τους εμπλεκόμενους στην κρίση του κοινού, ειδικού και μη. Μάλλον είναι, τελικά, πλεονασμός η χρήση της λέξης «ζωντανή» μαζί με τη λέξη «τέχνη», καθώς το ζωντανό είναι/ πρέπει να είναι, από τα «ων ουκ άνευ» στοιχεία της τέχνης. Η τέχνη δε χρειάζεται θεμέλια ακαδημαϊκής τεκμηρίωσης, για να υπάρξει- αν ναι, μόνο για να εμπνευστεί τις προτάσεις της, ακόμα και μετά από σύγκρουση με τα καθιερωμένα ως ορθά στο χώρο. Από τη στιγμή, που η Τέχνη χάσει αυτό το στοίχημα αναμέτρησης με το προσωπικό και το παροντικό, απλά δεν αφορά τη Ζωή, άρα δεν αποτελεί τέχνη.
Ζωντανό είναι, λοιπόν, το θέατρο, που δεν σταματά να υπηρετεί το τώρα…, που δεν κρύβεται σε θεωρίες και σίγουρες συνταγές, αλλά ερευνά, προτείνει, ρισκάρει, εκθέτει τους εμπλεκόμενους στην κρίση του κοινού, ειδικού και μη. Μάλλον είναι, τελικά, πλεονασμός η χρήση της λέξης «ζωντανή» μαζί με τη λέξη «τέχνη», καθώς το ζωντανό είναι/ πρέπει να είναι, από τα «ων ουκ άνευ» στοιχεία της τέχνης. Η τέχνη δε χρειάζεται θεμέλια ακαδημαϊκής τεκμηρίωσης, για να υπάρξει- αν ναι, μόνο για να εμπνευστεί τις προτάσεις της, ακόμα και μετά από σύγκρουση με τα καθιερωμένα ως ορθά στο χώρο. Από τη στιγμή, που η Τέχνη χάσει αυτό το στοίχημα αναμέτρησης με το προσωπικό και το παροντικό, απλά δεν αφορά τη Ζωή, άρα δεν αποτελεί τέχνη.
Τι είναι για σας το θέατρο; Tο θέατρο για μένα είναι Έρωτας. Μια έλξη, που από ένα σημείο και μετά δεν εξηγείται ορθολογιστικά ή δε σε ενδιαφέρει να την εξηγήσεις έτσι , γιατί αυτή η αίσθηση είναι κάτι που υπερβαίνει κάθε εξήγηση εγκεφαλική… Όταν μιλάμε για κάτι ολιστικό, που σε εμπεριέχει ολόκληρο, ή, έστω, σου ζητά να επηρεαστείς στην ολότητά σου, να αφυπνιστείς και να αλλάξεις, να γίνεις πιο αληθινός, για να έχει νόημα η κατάθεσή σο, τότε δεν σε ησυχάζουν, δε σε λυτρώνουν οι εξηγήσεις, παρά μόνο, και μάλιστα προσωρινά, οι αφυπνισμένες αισθήσεις σου… Είναι ταξίδι… Δε σταματά ποτέ, δε σε εγκαταλείπει ποτέ. Και εγγύηση καμία, για το που θα καταλήξει αυτό το ταξίδι…-γιατί απλά δεν καταλήγει ποτέ- δε πρέπει ποτέ να μπει η τελεία… Έργο εν εξελίξει…. Που σε ωθεί σε συνεχείς υπερβάσεις… άρα και μέσο εξέλιξης εαυτού.., τελικά, τρόπος ζωής.
Ποιες είναι οι σημαντικότερες στιγμές της προσωπικής σας διαδρομής; Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές στη μέχρι τώρα διαδρομή μου…δε θέλω να είμαι αχάριστη, καθώς όλα με οδήγησαν στο τώρα… Επιλέγω, όμως, να μείνω πολύ κοντά σε αυτό το τώρα- και να μην ξεχωρίσω παραστάσεις, που έχουν να κάνουν με μια «πιασάρικη», ίσως, σκηνή, αλλά να μιλήσω για παραστάσεις, που ήταν τομή στην πορεία μου, για πολύ προσωπικούς λόγους. Θα αναφερθώ, έτσι, στην πρώτη παραγωγή της ομάδας μου, Minus [two], στην παράσταση «Δύο Για την Τραμπάλα» σε σκηνοθεσία του Δασκάλου μου Άκη Δαβή και μετάφραση δική μου [Two For The Seesaw του William Gibson], ο οποίος, Άκης έπαιζε και τον αντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο, με εμένα στον γυναικείο (θέατρο «Αλκμήνη», Νοέμβριος 2007- Ιανουάριος 2008 ). Ήμουν στο ξεκίνημα της δράσης της ομάδας μου-ξεκίνημα, που σφραγίστηκε από την πρόωρη, αιφνίδια απώλεια του μέντορα μου εν μέσω παραστάσεων…
Περίπτωση , που πιάνεις τον εαυτό σου, μέσα σε αίσθημα καλλιτεχνικής ορφάνιας, να αναρωτιέται, «να τα εγκαταλείψω όλα ή να συνεχίσω;». Και επιλέγεις να αποφασίσεις το δεύτερο, μόνη, χωρίς καμιά στήριξη από το παρελθόν…Και να, ο δεύτερος σταθμός της πορείας μου, όταν αποφασίζω αμέσως μετά σαν απάντηση στο πένθος και στο παραπάνω ερωτηματικό μου, να προβώ σε μια νέα «ανάγνωση» του έργου και να αφιερώσω την παράσταση στη μνήμη του δασκάλου μου, του πολύ μεγάλου, και σεμνού, αυτού θεατρανθρώπου.
Περίπτωση , που πιάνεις τον εαυτό σου, μέσα σε αίσθημα καλλιτεχνικής ορφάνιας, να αναρωτιέται, «να τα εγκαταλείψω όλα ή να συνεχίσω;». Και επιλέγεις να αποφασίσεις το δεύτερο, μόνη, χωρίς καμιά στήριξη από το παρελθόν…Και να, ο δεύτερος σταθμός της πορείας μου, όταν αποφασίζω αμέσως μετά σαν απάντηση στο πένθος και στο παραπάνω ερωτηματικό μου, να προβώ σε μια νέα «ανάγνωση» του έργου και να αφιερώσω την παράσταση στη μνήμη του δασκάλου μου, του πολύ μεγάλου, και σεμνού, αυτού θεατρανθρώπου.
Ναι, η εμπλοκή μου με τη σκηνοθεσία είχε σαν αφετηρία της τον πόνο, την απώλεια, και την έμπρακτη δήλωση μου, πώς ο μόνος τρόπος να τιμήσεις, όποιον σε έχει εμπνεύσει, είναι να τιμήσεις την αγάπη σου για το χώρο αυτό… Ένας χώρος , που υπάρχει μόνο όταν δρας, προτείνεις, ρισκάρεις..Και ρίσκαρα, καταρχήν, γιατί δεν είχα σκηνοθετήσει ποτέ ξανά…Και οδηγήθηκα σε μια εντελώς νέα ανάγνωση του έργου. Και γράφτηκαν πολύ καλές κριτικές…και άρεσε…και πέρασα καλά, και ήξερα από την αρχή, ότι θα το κάνω ξανά…ότι έχει νόημα για μένα αυτή η διαδικασία, άρα, ότι έχει νόημα και για άλλους (Δυο Για Την Τραμπαλα, Δεκ. 2008- Απρίλιος 2009, θέατρο «Ράγες» ).Και παρατηρούσα να διαμορφώνεται , δουλειά με τη δουλειά, η δική μου καλλιτεχνική γλώσσα , οι εμμονές μου, η ανάγκη να μιλώ και μέσα από τη σκηνοθεσία. ..έργο εν εξελίξει, που δεν κόπασε βέβαια όταν «επισημοποιήθηκε» η ιδιότητα μου ως Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, το αντίθετο , θα έλεγα…
Ας σταθώ σε δύο άλλες δουλειές/εμπειρίες. Πρώτα, στο έργο , που έγραψα και σκηνοθέτησα , “Forever Yoursή π στο τετράγωνο» (πρώτη σαιζόν, θέατρο Ράγες, δεύτερη, studio Κυψέλης, Απρίλης 2010-Ιανουάριος 2011 ). Στέκομαι εδώ, γιατί ήταν η πρώτη φορά που έγραψα ολοκληρωμένο έργο, το οποίο είχε και τη συνθετότητα, ότι περνούσε από το ρεαλισμό στην ποίηση, και συνδιαλεγόταν συγχρόνως οργανικά και με μια γλώσσα video art και graphic design. Ένα δύσκολο στοίχημα, που κέρδισε τις εντυπώσεις …,και μίλησαν (άνθρωποι του χώρου ) για « σκηνοθετική εμπειρία» (ενώ ήταν μόλις η δεύτερη σκηνοθεσία μου! ) σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα . Και όσοι το είδαν (του χώρου και μη ) πέρασαν καλά με αυτό το θεατρικό ερωτικό τρίγωνο, που κατάφερε, αν και δύσκολης γλώσσας και φόρμας, να μη σταθεί σε αυτά ως αυτοσκοπό, αλλά να μπορέσει να επικοινωνήσει το θέμα όχι ελιτίστικα- μακριά από ηθικοδιδακτικά συμπεράσματα και «δια ταύτα» της ζωής και της τέχνης…
Στέκομαι, γιατί εδώ συνειδητοποίησα καλύτερα από ποτέ ότι με ενδιαφέρει να ακροβατώ, όπως το εκφράζω, «μεταξύ ενός θεάτρου της κατασκευής και θεάτρου της ψευδαίσθησης»…και αυτό τελικά ,με ενδιαφέρει να υπηρετώ ακόμα. Και κράτησα από αυτήν την εμπειρία, πώς συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν, άρα, το μόνο , που αξίζει σα στοίχημα, είναι να πιστεύεις στο όραμά σου, όσο δύσκολο και ακατόρθωτο και να φαίνεται…-και τότε έρχονται και οι συναντήσεις, οι χώροι, τα υλικά μέσα…
Ας σταθώ σε δύο άλλες δουλειές/εμπειρίες. Πρώτα, στο έργο , που έγραψα και σκηνοθέτησα , “Forever Yoursή π στο τετράγωνο» (πρώτη σαιζόν, θέατρο Ράγες, δεύτερη, studio Κυψέλης, Απρίλης 2010-Ιανουάριος 2011 ). Στέκομαι εδώ, γιατί ήταν η πρώτη φορά που έγραψα ολοκληρωμένο έργο, το οποίο είχε και τη συνθετότητα, ότι περνούσε από το ρεαλισμό στην ποίηση, και συνδιαλεγόταν συγχρόνως οργανικά και με μια γλώσσα video art και graphic design. Ένα δύσκολο στοίχημα, που κέρδισε τις εντυπώσεις …,και μίλησαν (άνθρωποι του χώρου ) για « σκηνοθετική εμπειρία» (ενώ ήταν μόλις η δεύτερη σκηνοθεσία μου! ) σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα . Και όσοι το είδαν (του χώρου και μη ) πέρασαν καλά με αυτό το θεατρικό ερωτικό τρίγωνο, που κατάφερε, αν και δύσκολης γλώσσας και φόρμας, να μη σταθεί σε αυτά ως αυτοσκοπό, αλλά να μπορέσει να επικοινωνήσει το θέμα όχι ελιτίστικα- μακριά από ηθικοδιδακτικά συμπεράσματα και «δια ταύτα» της ζωής και της τέχνης…
Στέκομαι, γιατί εδώ συνειδητοποίησα καλύτερα από ποτέ ότι με ενδιαφέρει να ακροβατώ, όπως το εκφράζω, «μεταξύ ενός θεάτρου της κατασκευής και θεάτρου της ψευδαίσθησης»…και αυτό τελικά ,με ενδιαφέρει να υπηρετώ ακόμα. Και κράτησα από αυτήν την εμπειρία, πώς συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν, άρα, το μόνο , που αξίζει σα στοίχημα, είναι να πιστεύεις στο όραμά σου, όσο δύσκολο και ακατόρθωτο και να φαίνεται…-και τότε έρχονται και οι συναντήσεις, οι χώροι, τα υλικά μέσα…
Θα σταθώ, ακόμα, και στην εμμονή μου με τον Άμλετ. Ένα ταξίδι , που κράτησε 3 χρόνια, είχε πολλούς σταθμούς – θέατρο δρόμου, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πυξίδα, Φυλακές Θηβών, vacuum centre of performing arts στο Χαλάνδρι…Ένα έργο όντως εν εξελίξει- «Ο Άμλετ Αυτοκτόνησε», « Post Hamlet ή μετά ‘Αμλετ» “Post Hamlet ή μετά Άμλετ, μία νέα εκδοχή», «O Post Hamlet συναντά τη Δύσθυμη Αναγέννηση του Γιώργου Χειμωνά» κ.α. Ταξίδι, έρευνα, ρίσκο ιερού παιχνιδιού με ένα αριστούργημα όπως ο Άμλετ…,ενθουσιασμός και δέος, όταν βλέπεις, πώς το αριστούργημα αυτό δικαιώνει άλλη μια φορά τον τίτλο του κλασσικού, σε μια πολύ εναλλακτική ανάγνωση, ακόμα δηλαδή και όταν το δανειστήκαμε ευγενώς για να μιλήσουμε για το σήμερα με τον δικό μας τρόπο.
Και ξαναγυρνώ σε αυτά που έλεγα, σ την υποχρέωσή μας, να τιμάμε τα όνειρά μας, με όποιο κόστος/φόβο έκθεσης και κριτικής. Το θέατρο δεν είναι μια αστική υπόθεση σαλονιού, ακόμα κι όταν οι αίθουσες του δε στερούνται πολυτέλειας. Ο άνθρωπος πήγαινε και πηγαίνει στο θέατρο για να ταξιδέψει, να αισθανθεί…Κι αυτό το ένιωσα πιο καλά από ποτέ με την εμπειρία των (περίπου σε 30 διαφορετκά σημεία ) παραστάσεων στο δρόμο…με όποια σκληρότητα, απογύμνωση από ασφάλεια «καθωσπρεπισμού» αυτός έχει…Να σημειώσω ότι η παράσταση αυτή έγινε από την ανάγκη αντίδρασης μου/μας στην «κρίση», και έγινε χωρίς να ζητήσουμε οποιοδήποτε αντίτιμο. Και το ταξίδι με τον Άμλετ συνεχίστηκε, ακόμα κι όταν γινόντουσαν κι άλλες δουλειές... Θέλει υπομονή αυτό το εν εξελίξει ταξίδι, που λέγεται θέατρο.
Θεατρικό Εργαστήρι POCKEtFLAT της Στέλλας Μαρή,
Και ξαναγυρνώ σε αυτά που έλεγα, σ την υποχρέωσή μας, να τιμάμε τα όνειρά μας, με όποιο κόστος/φόβο έκθεσης και κριτικής. Το θέατρο δεν είναι μια αστική υπόθεση σαλονιού, ακόμα κι όταν οι αίθουσες του δε στερούνται πολυτέλειας. Ο άνθρωπος πήγαινε και πηγαίνει στο θέατρο για να ταξιδέψει, να αισθανθεί…Κι αυτό το ένιωσα πιο καλά από ποτέ με την εμπειρία των (περίπου σε 30 διαφορετκά σημεία ) παραστάσεων στο δρόμο…με όποια σκληρότητα, απογύμνωση από ασφάλεια «καθωσπρεπισμού» αυτός έχει…Να σημειώσω ότι η παράσταση αυτή έγινε από την ανάγκη αντίδρασης μου/μας στην «κρίση», και έγινε χωρίς να ζητήσουμε οποιοδήποτε αντίτιμο. Και το ταξίδι με τον Άμλετ συνεχίστηκε, ακόμα κι όταν γινόντουσαν κι άλλες δουλειές... Θέλει υπομονή αυτό το εν εξελίξει ταξίδι, που λέγεται θέατρο.
Θεατρικό Εργαστήρι POCKEtFLAT της Στέλλας Μαρή,
Πατησίων 299, πλησίον σταθμού ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος,
τηλ.: 213-032.42.65 / 6937382.885,
Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014
Άρθρο στη Lifo.gr για το Θεατρικό εργαστήριο PocketFlat
Θεατρικό εργαστήρι : PocketFlat
Ένας νέος χώρος εισέρχεται δυναμικά στο εκπαιδευτικό θεατρικό γίγνεσθαι της πόλης μας
Η λειτουργία του ξεκίνησε από πέρυσι, με μικρά, αλλά καθόλου δειλά, σταθερά και πολύ σημαντικά βήματα και συνεχίζει ακόμα πιο φιλόδοξα, αφήνοντας έντονα το στίγμα του. Στόχος του είναι η «ζωντανή Τέχνη», η ουσιαστική εμπειρία της προσωπικής έκθεσης στο κοινό, όχι μόνο εκείνη η εκ του ασφαλούς και κεκλεισμένων των θυρών, όχι η μη οργανική, αλλά η βιωματική γνώση. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που κύριο ενδιαφέρον είναι η κατάληξη κάθε χρονιάς σε παραστάσιμο υλικό.
Το POCKEtFLAT επιδιώκει έμπρακτα και αποδεδειγμένα την ενεργό συμμετοχή των σπουδαστών στα καλλιτεχνικά δρώμενα που φέρουν την υπογραφή της Στέλλας Μαρή, η οποία σε αυτές τις περιπτώσεις εμπλέκει τις ιδιότητές της ως σκηνοθέτιδος, ηθοποιού και δασκάλας. (Ήδη, από την πρώτη χρονιά της λειτουργίας του, ενέταξε τους μαθητές του στην παράσταση «Post Hamlet», που δόθηκε στις Γυναικείες Φυλακές Θηβών και στο vaccum centre of performing arts στο Χαλάνδρι, στην παρουσίαση του έργου του Cemil Turan στον Ιανό και στην παράσταση «Έρωτας-ποιος» στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, και στον Ορίζοντα Γεγονότων. Όλες οι παραστάσεις ήταν παραγωγές της ΑΜΚΕ Minus [two] και του POCKEtFLAT, σε σκηνοθεσία Στέλλας Μαρή.)
Το πρόγραμμα σπουδών που προτείνει το PocketFlat και οι συνεργάτες του είναι επαγγελματικών προδιαγραφών, με δυνατότητα επιλογής μεμονωμένων μαθημάτων, και περιλαμβάνει τη διδασκαλία Υποκριτικής, Φωνητικής, Αρχαίας Τραγωδίας (προσωδία και κείμενο), Αρχαίας Τραγωδίας και Ιστορίας Θεάτρου, Χοροκίνησης και Χοροθεάτρου, Δραματοποίησης κειμένων και Συγκριτικής Προσέγγισης Σύγχρονων Έργων (Δυτική/Ανατολική σχολή) καθώς και Θεατρικού Παιχνιδιού (για παιδιά 5-10 ετών).
Οι χαμηλές τιμές των διδάκτρων σέβονται πραγματικά την κρίση, γιατί η Τέχνη μάς αφορά όλους -ειδικά σε τέτοιες περιόδους. Οι εγγραφές έχουν ήδη αρχίσει.
Η Στέλλα Μαρή (σκηνοθέτις/ηθοποιός/συγγραφέας), ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του PocketFlat, είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και του Διεθνούς Ινστιτούτου θεάτρου. Είναι επίσης, υπεύθυνη της θεατρικής ομάδας Minus [two]. Η σχέση της με τη διδασκαλία ξεκίνησε το 2012, όταν αποδέχτηκε πρόταση εθελοντικής διδασκαλίας υποκριτικής από το «Βρυσάκι», στα πλαίσια του προγράμματός τους «Αλληλεγγύη». Οι εθελοντικές δραστηριότητές της (παραστάσεις δρόμου, Βρυσάκι κ.ά.) έχουν συνειδητή συνέπεια τα πολύ χαμηλά δίδακτρα. Όπως η ίδια επισημαίνει: «...υπάρχει ένα στοίχημα ευθύνης. Όταν όλα φαίνονται να έχουν ειπωθεί –και φαίνονται συχνά- πρέπει, καταρχήν, να διατυπωθούν εκ νέου.»
Θεατρικό Εργαστήρι POCKEtFLAT της Στέλλας Μαρή
Πατησίων 299, πλησίον σταθμού ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος
stellamari2014.blogspot.gr/
facebook page
Πηγή: lifo.gr
PocketFlat : Το Διαμέρισμα που σε διδάσκει θέταρο
Tο PocketFlatTheatreLab βρίσκεται σε ένα πρώην διαμέρισμα, που διαμορφώθηκε με μεράκι και αγάπη και βλέπει πάντα σταθερά την πραγματικότητα του ακάλυπτου. Η Στέλλα Μάρη, ηθοποιός, σκηνοθέτιδα αλλά και δημιουργός του θεατρικού εργαστηρίου καλεί όσους ενδιαφέρονται να αγγίξουν και να βουτήξουν στο χώρο του Θεάτρου, να εισέλθουν στην δημιουργική ομάδα του PocketFlat, συναντώντας εκεί και άλλα άτομα που μοιράζονται την ίδια δίψα και το ίδιο πάθος για την υποκριτική.
Πότε ξεκίνησε η λειτουργία της σχολής; Πέρυσι ήταν η χρονιά, που γεννήθηκε το POCKEtFLAT, σαν πρόταση, στοίχημα, όνομα, κάλεσμα, σύμπραξη καλλιτεχνών. Έτσι προέκυψαν και δράσεις, δρώμενα καλλιτεχνικά, κάποια με τους σπουδαστές, κάποια με συνεργασία της ομάδας τους με την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Θεάτρου, της οποίας είμαι υπεύθυνη, Minus [two]. Όλα σε σκηνοθεσία μου ή/και δραματουργική σύνθεσή μου, κάποια βασιζόμενα σε κείμενα, που είχαμε δουλέψει κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ενώ όταν είχα την ευκαιρία, συμπεριέλαβα και κινητικούς αυτοσχεδιασμούς ή κείμενα των σπουδαστών των ίδιων. Μετά από αυτή τη χρονιά, που είδαμε ότι όντως λειτούργησαν όλα αυτά, προχωράμε στην «επισημοποίηση» του POCKEtFLAT, με πολλού νέους συνεργάτες και τμήματα σπουδών. Και το κάλεσμα ανοίγει, και ξέρουμε, ότι ήδη υπάρχουμε, άρα η πρόταση έχει ήδη περάσει στο επίπεδο της πράξης και δε μιλάμε πια για προθέσεις, γιατί, όπως λέμε και στην τέχνη, οι προθέσεις του καλλιτέχνη δεν είναι ποτέ αρκετές για να οδηγήσουν σε όποια δικαίωση του αποτελέσματος.
Ποια είναι η κύρια κατεύθυνση των σπουδών; Αν είχα μόνο μια λέξη να χρησιμοποιήσω, θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «συνειδητότητα». Και αναφέρομαι, καταρχήν, στο ζωντανό λόγο που δημιουργεί αίσθηση πραγματικής ζωής και δεν τη μιμείται. Και αυτό βέβαια, δεν έχει σχέση με την παρεξηγημένη λέξη, που λέγεται συναίσθημα. Το συναίσθημα δεν μπορεί να εκβιαστεί. Μόνο να προκύψει και για να γίνει αυτό η συνειδητότητα αυτή δεν αφορά μόνο στο λόγο, αλλά και την όποια επιλογή ή /και εκτέλεση σωματικών δράσεων. Επιλέγω λοιπόν ως κύρια κατεύθυνση να μην ξεχωρίσω το δικό μου ή κάποιο άλλο μάθημα, αλλά να δώσω έναν προσανατολισμό, μια γλώσσα τέχνης, η οποία αφορά όλη την ομάδα μας πιστεύω, διαφορετικά δε θα είχαμε επιλέξει να συνεργαστούμε μέσα σε ένα τοπίο, που κάθε άλλο παρά ρόδινο είναι, από πλευράς συνθηκών. Μιλώντας τώρα ειδικότερα για το δικό μου μάθημα, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί από πολλούς ως βασικό, καθώς έχει τον «απελπιστικά» ευρύ τίτλο Υποκριτική , θα μπορούσα να συμπληρώσω καταρχήν για την εμμονική ανάγκη τον προσανατολισμό τεχνικής προκειμένου τα παραπάνω να μη μείνουν απλά προθέσεις, ευγενείς, δε λέω, αλλά αυτό δε με αφορά, όταν μιλάμε για τέχνη, που το ποιητικό υπάρχει, μόνο όταν γίνει σώμα, όταν αποκτήσει υπόσταση, όταν γίνει πραγματικό. Η υποκριτική είναι ίσως η μόνη τέχνη, που άργησε να διεκδικήσει τα εργαλεία της, να απενεχοποιηθεί για το στοιχείο, που λέγεται «κατασκευή», στοιχείο από τα «ων ουκ άνευ» κάθε μορφής τέχνης. Προσωπικά, ας πω λοιπόν, πως δίνω μεγάλη σημασία σε θέματα εκμάθησης τεχνικής στα μαθήματά μου, με αφορμή συγκεκριμένα κείμενα. Και έτσι, και μόνο έτσι, δημιουργούμε χώρο για ποίηση, δηλαδή για αληθινή κατάθεση του ατόμου. Εκεί θέλω να καταλήγουμε πάντα. Όχι τεχνική για την τεχνική, αλλά για να επιτρέπεται η ασφαλής καταβύθιση στην αλήθεια μας. Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω έναν δόκιμο όρο, θα επέλεγα να πω πώς με αφορά ο «ποιητικός ρεαλισμός». Αν έπρεπε να παραπέμψω στο πώς αυτά ανεβαίνουν στη σκηνή μέσω της σκηνοθετικής μου γλώσσας (αφού φέρω και αυτήν την ιδιότητα, την οποία την φέρω αναπόφευκτα και στο τι ζητώ από τους σπουδαστές μου, αφού πρόκειται για την καλλιτεχνική μου γλώσσα), θα μοιραζόμουν μαζί σας, πως έχω καταλήξει πως με ενδιαφέρει ένα «θέατρο της κατασκευής» (φόρμα), που μπορεί με αυτοπεποίθηση να φλερτάρει με το «θέατρο της ψευδαίσθησης», που θέλει καλλιτέχνες και κοινό, να μπορούν με ασφάλεια να παίρνουν πολύ στα σοβαρά αυτό το παιχνίδι, που λέγεται θέατρο. Ναι, η ίδια είμαι πολύ συναισθηματική, έχω ανάγκη τη φόρμα και την τεχνική για να μπορέσω να φιλτράρω και να καταθέσω. Άρα με συνέπεια οδηγώ τους μαθητές μου σε ένα τέτοιο ταξίδι.
Πιο συγκεκριμένα αναφέρετέ μας κάποια μαθήματα που διδάσκετε στο POCKEtFLAT. Πριν αναφερθώ και σε άλλα μαθήματα να πω πως αισθανόμενη την ανάγκη να δώσω ένα τίτλο στο μάθημα μου πέρα από τον τίτλο «Υποκριτική», οδηγήθηκα στη φράση «Μετά τις αυθεντίες- όταν όλα έχουν ειπωθεί(;)», εκφράζοντας την αγωνία μου να μη μένουμε εγκεφαλικά σε ένα υπόβαθρο , που μας κληροδότησαν κάποιοι εμπνευσμένοι θεατράνθρωποι. Το θέατρο είναι τέχνη του ζώντος παρόντος. Δεν έχουμε δικαίωμα να την αντιμετωπίζουμε σαν μουσειακό είδος. Καλούμαστε να κρατάμε ζωντανή αυτή τη σχέση και την αγωνία της για ζωή. Και είτε οδηγηθούμε κατά το ταξίδι μας αυτό σε μια εκ νέου διατύπωση, είτε στην πολύ προσωπική μας γλώσσα και τις προτάσεις της, πρέπει να σχετιζόμαστε πολύ προσωπικά ώστε να μπορούμε να καταθέσουμε το υλικό μας. Προσωπικό το στοίχημα, προσωπική η αφετηρία και η κατάληξη. Ο μόνος τρόπος για να κρατηθεί η τέχνη αυτή ζωντανή και όσοι εμπλέκονται σε αυτή. Ίσως και γι αυτό το λόγο δίνω πολύ γρήγορα αφορμές στους μαθητές μου να σκεφτούν σε κάποιες παρουσιάσεις τους και ως εν δυνάμει σκηνοθέτες και ως συγγραφείς. Με ενδιαφέρει η προσπάθεια λειτουργίας του ηθοποιού να έχει μια εν δυνάμει αφυπνιστική λειτουργία του ατόμου σε περισσότερες οπτικές της θεατρικής πράξης. Να είναι καλλιτέχνης, δηλαδή να τολμά να προτείνει χωρίς να κρύβεται πίσω από έτοιμες διατυπώσεις καταξιωμένων. Ως ένα άλλο τμήμα των σπουδών, αναφέρω την «χώρα» της Αρχαίας Τραγωδίας και τονίζω ότι είμαι πολύ υπερήφανη που μπορούμε και προτείνουμε μια καταβύθιση σε αυτήν με εκλεκτούς, ειδικευμένους συνεργάτες και μάλιστα τόσο από την τεχνική πλευρά της προσέγγισης του Αρχαίου Τραγικού Λόγου και της Προσωδίας, όσο και από τη θεωρητική πλευρά των δομικών στοιχείων της Αρχαίας Τραγωδίας. Στόχος φιλόδοξος, γιατί όλοι οι στόχοι διακατέχονται από ιερή φιλοδοξία και τόλμη, η μαθησιακή και ερευνητική αυτή δουλειά να οδηγήσει σε παραστάσιμο υλικό, όπου θα προσεγγίσω σκηνοθετικά κάποια κείμενα σε συνεργασία με τους συνεργάτες, οι οποίοι θα έχουν δουλέψει για την σχετική εκπαίδευση των σπουδαστών. Ας αναφερθώ ως ένα άλλο ένα μάθημα, τη χοροκίνηση. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο μάθημα του χοροθεάτρου, ένα μάθημα που συνδυάζει κίνηση και λόγο αλλά και την οργανική σχέση της σκηνικής γέννησης του ενός από το άλλο. Ο συνεργάτης, που το πρότεινε και θα το διεξάγει αυτό, θα οδηγείται κάθε χρόνο σε παράσταση, που θα προκύπτει από τους μαθητές του. Ακόμα, με χαρά ανακοινώνω πως φέτος υπάρχει ένα ακόμα νέο τμήμα- Θεατρικό Εργαστήρι για Παιδιά από 5-10 ετών. Να τονίσω, ότι ο εμψυχωτής δουλεύει σε συχνότητα εργαστηρίου ενώ το μάθημα μπορεί να εμπλουτιστεί με ώρες εικαστικής ενασχόλησης. Επίσης γίνονται μαθήματα ορθοφωνίας και τραγουδιού. Να σημειώσω, πως πέρα από αυτά τα μαθήματα, των οποίων ο προγραμματισμός αφορά μία τουλάχιστον ετήσια βάση, εφόσον το επιθυμεί ο σπουδαστής, έχουν ήδη προγραμματιστεί κάποια εργαστήρια τετραμηνιαίας διάρκειας. Το ένα σχετικά με τη θεατρική διασκευή κειμένου, το άλλο σχετικά με μια συγκριτική προσέγγιση κειμένων της Δύσης, από την πλευρά του ερμηνευτή, με δύο τρόπους.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας ενδιαφέρει να καλλιεργήσετε στους σπουδαστές; Την αίσθηση, ότι το να υπηρετείς με σεμνότητα, πίστη, πειθαρχία, υπομονή και αγάπη την τέχνη του θεάτρου, σε οδηγεί σε ένα δρόμο προσωπικής εξέλιξης και αφύπνισης. Όπως έχω ήδη πει, το θέατρο για εμένα είναι «μια ομαδική υπόθεση ατομικών πορειών». Και η σχέση με το Δάσκαλό σου πρέπει να επιτρέπει σε αυτόν να λειτουργεί σαν αγωγός και στον σπουδαστή να εμπνέει για εξερεύνηση του ίδιου του του εαυτού.
Διευκολύνετε τους σπουδαστές σας, ώστε να απορροφηθούν άμεσα από την αγορά εργασίας; Σίγουρα δεν τάζω, ούτε καν υποννοώ πως οι σπουδές τους μαζί μου εγγυώνται την άμεση ένταξή τους στην αγορά εργασίας. Και αλίμονο αν δεν είσαι διαθέσιμος να ενεργοποιηθείς ο ίδιος στη περαιτέρω πορεία σου. Η Τέχνη δεν είναι δημόσιο, δυστυχώς ή ευτυχώς. Καλείσαι να πιστέψεις στην αγάπη σου και τη δουλειά σου και να παλέψεις γι’αυτά. Αυτό, όσον αφορά μια γενική μου θέση. Ειδικότερα, όμως, οφείλω να πω, για να μη με αδικήσω, πως στην πραγματικότητα προσφέρω πολλά περισσότερα, καθώς η έμπρακτη τάση μου είναι να εντάσσω σπουδαστές μου σε δουλειές της Minus[two], όπου σκηνοθετώ και παίζω η ίδια με άλλους συναδέλφους. Προωθώ και εμπιστεύομαι μαθητές μου και μάλιστα αυτούς περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, καθώς μιλάμε πια την ίδια γλώσσα, μπορούμε να μιλήσουμε, να ονειρευτούμε, να δουλέψουμε μαζί. Και αυτό το κάνω πολύ γρήγορα, με προκαλεί και με εμπνέει καλλιτεχνικά. Για παράδειγμα, πριν δύο περίπου χρόνια στο Βρυσάκι, δέχτηκα μια πρόταση εθελοντικής διδασκαλίας στα πλαίσια του προγράμματος «Αλληλεγγύη» και μετά από 3 μήνες εξεπλάγην κι εγώ με τον εαυτό μου, που σε μια έτοιμη επαγγελματική δουλειά («Post Hamlet ή μετά-Άμλετ»), αποφάσισα να τους εντάξω, δημιουργώντας στο έργο μια νέα ενότητα γι’αυτό. Και ήξερα ότι ο χώρος ήταν το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ότι ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζα εκεί με την Ομάδα μου, ότι δηλαδή υπήρχαν όλα τα στοιχεία για να το θεωρήσει κανείς αυτό επικίνδυνο. Και το έκανα και άλλαξε η δομή του έργου τελευταία στιγμή και γνώρισε επιτυχία. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, θα πω πως με ένα χαρτί «βεβαίωσης σπουδών» μετά από ένα εργαστήρι ή με ένα πτυχίο από μια «Σχολή Αναγνωρισμένη από το Κράτος», δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι θα δράσεις στο χώρο. Αλλά η δική μου καλλιτεχνική και ανθρώπινη ανάγκη είναι να ωθώ τους μαθητές μου σε δράση, να δημιουργώ τις συνθήκες για αυτό, να τους λαμβάνω υπόψιν ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να αλλάζω ολόκληρο το έργο. Φιλοδοξία μου μεγάλη οι μαθητές μου να είναι και οι συνεργάτες μου. Θυμήθηκα ότι πέρυσι, από τα πρώτα πράγματα που είπα στους μαθητές μου ήταν ότι δε θα χρησιμοποιήσω την υπόσχεση παράστασης σαν καρότο για την όποια δέσμευση τους. Και αφού ησύχασα ότι ήταν εδώ για να μάθουν, άρχισα να τους εντάσσω στη μία δουλειά μετά την άλλη. Μια μαθήτρια μου, που είχε αποφοιτήσει ήδη από Σχολή και ήρθε γιατί δουλεύει πράγματα που δεν τα είχε δουλέψει πριν, μου έλεγε με έκπληξη πως δεν είχε ενταχθεί σε καμιά, επαγγελματικών προδιαγραφών δουλειά, μετά την αποφοίτησή της από τη Σχολή. Να μη με αδικώ λοιπόν. Ναι, μετά την αποφοίτησή σου, δεν πρέπει να περιμένεις κανέναν να σε πάρει από το χεράκι, αν δεν το επιθυμήσεις καταρχήν ο ίδιος, αλλά οφείλω να πω πως η ίδια δίνω την ευκαιρία έκθεσης των σπουδαστών ήδη από την περίοδο των σπουδών τους. Γιατί, καταρχήν, έτσι είμαι σαν άνθρωπος, του πολύ, του φιλόδοξου, του δύσκολου, του στοιχήματος, του ολιστικού, με ο,τι ρίσκο αυτό εμπεριέχει. Και αλίμονο αν ξεχάσουμε την «επικινδυνότητα» της εμπλοκής μας στη θεατρική πράξη.
Εσείς προσωπικά, ποια επιχειρήματα θα χρησιμοποιούσατε για να πείσετε έναν νέο άνθρωπο να έρθει στη σχολή σας και να ασχοληθεί με την υποκριτική; Aισθάνομαι, ότι ήδη έχω δώσει έμμεσα ή άμεσα επιχειρήματα με τις παραπάνω απαντήσεις μου, που δείχνουν γιατί πιστεύω στο POCKEtFLAT, άρα γιατί θεωρώ, πως κάποιος άνθρωπος θα είχε σοβαρούς λόγους να έρθει. (Το «νέος άνθρωπος» της ερώτησης σας θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω, πως δεν το δέχομαι σαν αναφορά στη συμβατική αναφορά της ηλικίας του άλλου μέσω της αναφοράς του νούμερού της.) Και αυτές οι θέσεις και αναφορές σε απόψεις περί θεάτρου, ανάγκης τεχνικής, φροντίδας προσωπικής αφύπνισης, σεβασμού και ανάδειξης προσωπικού στίγματος, σοβαρότητας, αλλά όχι σοβαροφάνειας, αποδοχής «ρίσκου» έκθεσης, παροχής πολλών δυνατοτήτων σκηνικής έκφρασης και λόγω της έμπρακτης εμπλοκής μου στη σκηνοθεσία, ακόμα, οι αναφορές στα προσιτά δίδακτρα, προέκυψαν νομίζω μέσα από τις απαντήσεις μου στα ειδικότερα θέματα που θίξατε. Απαντώντας όμως τώρα σε ένα τέτοιο άμεσο ερώτημα, θα αισθανόμουν ότι «προσηλυτίζω» και είμαι πολύ περήφανη για να κάνω κάτι τέτοιο. Δίνεις κάποιες πληροφορίες και μετά ο άλλος καλείται να εμπιστευτεί τη διαίσθησή του, απαραίτητη κατά την εμπλοκή σου στην τέχνη. Και η δουλειά σου θα μιλήσει από μόνη της και αυτοί που πρέπει να συναντηθούν, θα συναντηθούν. Δεν είναι μοιρολατρικό. Είναι πίστη στην Αρμονία. Αλλά χρειάζεται δουλειά, για να τη στηρίξεις και να τη διατηρήσεις.
Θεατρικό Εργαστήρι PocketFlat - Stella Mari
διεύθυνση: Πατησίων 299 , Αθήνα
website: stellamari2014.blogspot.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)