Tο PocketFlatTheatreLab βρίσκεται σε ένα πρώην διαμέρισμα, που διαμορφώθηκε με μεράκι και αγάπη και βλέπει πάντα σταθερά την πραγματικότητα του ακάλυπτου. Η Στέλλα Μάρη, ηθοποιός, σκηνοθέτιδα αλλά και δημιουργός του θεατρικού εργαστηρίου καλεί όσους ενδιαφέρονται να αγγίξουν και να βουτήξουν στο χώρο του Θεάτρου, να εισέλθουν στην δημιουργική ομάδα του PocketFlat, συναντώντας εκεί και άλλα άτομα που μοιράζονται την ίδια δίψα και το ίδιο πάθος για την υποκριτική.
Πότε ξεκίνησε η λειτουργία της σχολής; Πέρυσι ήταν η χρονιά, που γεννήθηκε το POCKEtFLAT, σαν πρόταση, στοίχημα, όνομα, κάλεσμα, σύμπραξη καλλιτεχνών. Έτσι προέκυψαν και δράσεις, δρώμενα καλλιτεχνικά, κάποια με τους σπουδαστές, κάποια με συνεργασία της ομάδας τους με την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Θεάτρου, της οποίας είμαι υπεύθυνη, Minus [two]. Όλα σε σκηνοθεσία μου ή/και δραματουργική σύνθεσή μου, κάποια βασιζόμενα σε κείμενα, που είχαμε δουλέψει κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ενώ όταν είχα την ευκαιρία, συμπεριέλαβα και κινητικούς αυτοσχεδιασμούς ή κείμενα των σπουδαστών των ίδιων. Μετά από αυτή τη χρονιά, που είδαμε ότι όντως λειτούργησαν όλα αυτά, προχωράμε στην «επισημοποίηση» του POCKEtFLAT, με πολλού νέους συνεργάτες και τμήματα σπουδών. Και το κάλεσμα ανοίγει, και ξέρουμε, ότι ήδη υπάρχουμε, άρα η πρόταση έχει ήδη περάσει στο επίπεδο της πράξης και δε μιλάμε πια για προθέσεις, γιατί, όπως λέμε και στην τέχνη, οι προθέσεις του καλλιτέχνη δεν είναι ποτέ αρκετές για να οδηγήσουν σε όποια δικαίωση του αποτελέσματος.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας ενδιαφέρει να καλλιεργήσετε στους σπουδαστές; Την αίσθηση, ότι το να υπηρετείς με σεμνότητα, πίστη, πειθαρχία, υπομονή και αγάπη την τέχνη του θεάτρου, σε οδηγεί σε ένα δρόμο προσωπικής εξέλιξης και αφύπνισης. Όπως έχω ήδη πει, το θέατρο για εμένα είναι «μια ομαδική υπόθεση ατομικών πορειών». Και η σχέση με το Δάσκαλό σου πρέπει να επιτρέπει σε αυτόν να λειτουργεί σαν αγωγός και στον σπουδαστή να εμπνέει για εξερεύνηση του ίδιου του του εαυτού.
Διευκολύνετε τους σπουδαστές σας, ώστε να απορροφηθούν άμεσα από την αγορά εργασίας; Σίγουρα δεν τάζω, ούτε καν υποννοώ πως οι σπουδές τους μαζί μου εγγυώνται την άμεση ένταξή τους στην αγορά εργασίας. Και αλίμονο αν δεν είσαι διαθέσιμος να ενεργοποιηθείς ο ίδιος στη περαιτέρω πορεία σου. Η Τέχνη δεν είναι δημόσιο, δυστυχώς ή ευτυχώς. Καλείσαι να πιστέψεις στην αγάπη σου και τη δουλειά σου και να παλέψεις γι’αυτά. Αυτό, όσον αφορά μια γενική μου θέση. Ειδικότερα, όμως, οφείλω να πω, για να μη με αδικήσω, πως στην πραγματικότητα προσφέρω πολλά περισσότερα, καθώς η έμπρακτη τάση μου είναι να εντάσσω σπουδαστές μου σε δουλειές της Minus[two], όπου σκηνοθετώ και παίζω η ίδια με άλλους συναδέλφους. Προωθώ και εμπιστεύομαι μαθητές μου και μάλιστα αυτούς περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, καθώς μιλάμε πια την ίδια γλώσσα, μπορούμε να μιλήσουμε, να ονειρευτούμε, να δουλέψουμε μαζί. Και αυτό το κάνω πολύ γρήγορα, με προκαλεί και με εμπνέει καλλιτεχνικά. Για παράδειγμα, πριν δύο περίπου χρόνια στο Βρυσάκι, δέχτηκα μια πρόταση εθελοντικής διδασκαλίας στα πλαίσια του προγράμματος «Αλληλεγγύη» και μετά από 3 μήνες εξεπλάγην κι εγώ με τον εαυτό μου, που σε μια έτοιμη επαγγελματική δουλειά («Post Hamlet ή μετά-Άμλετ»), αποφάσισα να τους εντάξω, δημιουργώντας στο έργο μια νέα ενότητα γι’αυτό. Και ήξερα ότι ο χώρος ήταν το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ότι ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζα εκεί με την Ομάδα μου, ότι δηλαδή υπήρχαν όλα τα στοιχεία για να το θεωρήσει κανείς αυτό επικίνδυνο. Και το έκανα και άλλαξε η δομή του έργου τελευταία στιγμή και γνώρισε επιτυχία. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, θα πω πως με ένα χαρτί «βεβαίωσης σπουδών» μετά από ένα εργαστήρι ή με ένα πτυχίο από μια «Σχολή Αναγνωρισμένη από το Κράτος», δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι θα δράσεις στο χώρο. Αλλά η δική μου καλλιτεχνική και ανθρώπινη ανάγκη είναι να ωθώ τους μαθητές μου σε δράση, να δημιουργώ τις συνθήκες για αυτό, να τους λαμβάνω υπόψιν ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να αλλάζω ολόκληρο το έργο. Φιλοδοξία μου μεγάλη οι μαθητές μου να είναι και οι συνεργάτες μου. Θυμήθηκα ότι πέρυσι, από τα πρώτα πράγματα που είπα στους μαθητές μου ήταν ότι δε θα χρησιμοποιήσω την υπόσχεση παράστασης σαν καρότο για την όποια δέσμευση τους. Και αφού ησύχασα ότι ήταν εδώ για να μάθουν, άρχισα να τους εντάσσω στη μία δουλειά μετά την άλλη. Μια μαθήτρια μου, που είχε αποφοιτήσει ήδη από Σχολή και ήρθε γιατί δουλεύει πράγματα που δεν τα είχε δουλέψει πριν, μου έλεγε με έκπληξη πως δεν είχε ενταχθεί σε καμιά, επαγγελματικών προδιαγραφών δουλειά, μετά την αποφοίτησή της από τη Σχολή. Να μη με αδικώ λοιπόν. Ναι, μετά την αποφοίτησή σου, δεν πρέπει να περιμένεις κανέναν να σε πάρει από το χεράκι, αν δεν το επιθυμήσεις καταρχήν ο ίδιος, αλλά οφείλω να πω πως η ίδια δίνω την ευκαιρία έκθεσης των σπουδαστών ήδη από την περίοδο των σπουδών τους. Γιατί, καταρχήν, έτσι είμαι σαν άνθρωπος, του πολύ, του φιλόδοξου, του δύσκολου, του στοιχήματος, του ολιστικού, με ο,τι ρίσκο αυτό εμπεριέχει. Και αλίμονο αν ξεχάσουμε την «επικινδυνότητα» της εμπλοκής μας στη θεατρική πράξη.
Εσείς προσωπικά, ποια επιχειρήματα θα χρησιμοποιούσατε για να πείσετε έναν νέο άνθρωπο να έρθει στη σχολή σας και να ασχοληθεί με την υποκριτική; Aισθάνομαι, ότι ήδη έχω δώσει έμμεσα ή άμεσα επιχειρήματα με τις παραπάνω απαντήσεις μου, που δείχνουν γιατί πιστεύω στο POCKEtFLAT, άρα γιατί θεωρώ, πως κάποιος άνθρωπος θα είχε σοβαρούς λόγους να έρθει. (Το «νέος άνθρωπος» της ερώτησης σας θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω, πως δεν το δέχομαι σαν αναφορά στη συμβατική αναφορά της ηλικίας του άλλου μέσω της αναφοράς του νούμερού της.) Και αυτές οι θέσεις και αναφορές σε απόψεις περί θεάτρου, ανάγκης τεχνικής, φροντίδας προσωπικής αφύπνισης, σεβασμού και ανάδειξης προσωπικού στίγματος, σοβαρότητας, αλλά όχι σοβαροφάνειας, αποδοχής «ρίσκου» έκθεσης, παροχής πολλών δυνατοτήτων σκηνικής έκφρασης και λόγω της έμπρακτης εμπλοκής μου στη σκηνοθεσία, ακόμα, οι αναφορές στα προσιτά δίδακτρα, προέκυψαν νομίζω μέσα από τις απαντήσεις μου στα ειδικότερα θέματα που θίξατε. Απαντώντας όμως τώρα σε ένα τέτοιο άμεσο ερώτημα, θα αισθανόμουν ότι «προσηλυτίζω» και είμαι πολύ περήφανη για να κάνω κάτι τέτοιο. Δίνεις κάποιες πληροφορίες και μετά ο άλλος καλείται να εμπιστευτεί τη διαίσθησή του, απαραίτητη κατά την εμπλοκή σου στην τέχνη. Και η δουλειά σου θα μιλήσει από μόνη της και αυτοί που πρέπει να συναντηθούν, θα συναντηθούν. Δεν είναι μοιρολατρικό. Είναι πίστη στην Αρμονία. Αλλά χρειάζεται δουλειά, για να τη στηρίξεις και να τη διατηρήσεις.
Θεατρικό Εργαστήρι PocketFlat - Stella Mari
διεύθυνση: Πατησίων 299 , Αθήνα
website: stellamari2014.blogspot.gr
Ποια είναι η Στέλλα Μάρη;
Οι σκέψεις της πάνω στο θέατρο.
Έναρξη μαθημάτων στις 3 Νοεμβρίου.
facebook: PocketFlat
τηλέφωνο: 2130324265-2130324265
(www.popaganda.gr)